Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούμε να λέγεται «εμείς δεν έχουμε μυστικά μεταξύ μας..» Άραγε είναι απόδειξη εμπιστοσύνης και οικειότητας να μην κρατάς τίποτα για τον εαυτό σου όντας σε μία σχέση; Είναι υποχρέωσή σου να μιλάς για το παρελθόν σου, τις βαθύτερες σκέψεις σου, τα τυχόν τραύματά σου, τους φόβους, τις αγωνίες σου , τα άγχη και τις δυσκολίες σου;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι ένα ναι ή ένα όχι. Πολλά πράγματα μοιραζόμαστε με τον άνθρωπό μας γιατί νιώθουμε συναισθηματικά ασφαλείς, γιατί πιστεύουμε ότι μας καταλαβαίνει αλλά και γιατί θεωρούμε πολλές φορές ότι μας μαθαίνει καλύτερα και ίσως προλάβουμε καταστάσεις που θα μπορούσαν να πληγώσουν εμάς ή και τον ίδιο , έτσι θα μπορεί να προνοήσει ώστε να μην επαναβιώσουμε τραύματα που μπορεί να κουβαλάμε από το παρελθόν, αλλά και να συμβάλλουμε στην πιο ανώδυνη μορφή της συνύπαρξης.
Κι όμως, αυτό είναι ένας μύθος! Όλοι οι άνθρωποι μπαίνουμε σε σχέσεις ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες και με ένα προσωπικό παρελθόν. Έχουμε κάποια μοναδικά χαρακτηριστικά . Ερχόμαστε στη σχέση με τις προσωπικές μας αξίες, αντιλήψεις, τρόπο σκέψης και γενικότερα τη δική μας κοσμοθεωρία. Πάντα υπάρχουν πράγματα που προηγήθηκαν ή και που θα συμβούν στο μέλλον που δεν θελήσαμε και δε θα θελήσουμε να τα μοιραστούμε με κανένα, τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Αυτό είναι απόλυτα υγιές . Είναι η ιδιωτικότητά μας και έχουμε το δικαίωμα να τη συνεχίσουμε ακόμη και μπαίνοντας σε μία σχέση που για μας σημαίνει πολλά. Το όριο της ιδιωτικότητας και του μοιράσματος δεν έγκειται σε θέμα εμπιστοσύνης και αγάπης, αλλά είναι καθοριστικό για τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, είναι η κόκκινη γραμμή που κάνει τις σχέσεις υγιείς -γιατί δεν μπορεί μια σχέση να περιέχει μόνο το «μαζί», αλλά και το «εγώ» και «εσύ», ως ένδειξη ότι ο κάθε ένας είναι μία ξεχωριστή οντότητα.
Η βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία μιας σχέσης είναι η αποδοχή. Η έλξη, η γοητεία που εκπέμπει ένας άνθρωπος, όχι μόνο στην εξωτερική του εμφάνιση αλλά και στη συμπεριφορά, τον τρόπο σκέψης, τη συναισθηματική νοημοσύνη του, με μία λέξη , ονομάζονται προσωπικότητα, και όταν η γοητεία εκπέμπεται αμφίδρομα , ανοίγει ο δρόμος για να χτιστεί μία σχέση.
Η συνύπαρξη δεν είναι ένα απλό «συμβόλαιο» μεταξύ δύο ανθρώπων, είναι ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο, ανακαλύπτει ο ένας τον άλλο μέσα από κοινά βιώματα και μία πορεία που ξεκίνησαν να χαράζουν και οι δύο μαζί από κάποια στιγμή και έπειτα της ζωής τους. Σίγουρα θα υπάρξει μοίρασμα και κατάθεση ψυχής κάποιες φορές για βιώματα, συναισθήματα, σκέψεις αλλά τίποτα δεν μπορεί να γίνει με έναν απόλυτο και καταναγκαστικό τρόπο. Καλό είναι να «φιλτράρουμε» αυτά που λέμε , πώς και πόσο θα μοιραστούμε, γιατί δεν είναι μόνο τι επιλέγουμε και τι μπορούμε εμείς να πούμε αλλά και τι αντέχει ο άλλος να ακούσει. Σημασία έχει πάντα να μιλάμε για τις ανάγκες μας, τα συναισθήματά μας, τις δυσκολίες και τα άγχη μας ξέροντας το λόγο που το κάνουμε. Θα ΄μπορούσε να γίνει αυτό , είτε γιατί θέλουμε να ακούσουμε μία δεύτερη γνώμη, είτε γιατί η σχέση ωριμάζει και μας δίνει πολλές φορές το έναυσμα να πούμε και κάτι παραπάνω, είτε γιατί αυτό που λέμε προχωρά και θωρακίζει την ίδια τη σχέση.
Οι επιπόλαιες αναφορές, που μπορεί να συμβαίνουν άκριτα μερικές φορές μεταξύ δύο ανθρώπων, μπορεί να είναι ανούσιες και καταστροφικές. Μπορεί να πυροδοτούν ζήλια, θυμό, άγχος, απογοήτευση, αποξένωση, ενοχές, και άλλα συναισθήματα που ο άλλος δυσκολεύεται να διαχειριστεί. Παραδείγματα όπως: να μεταφέρουμε λόγια που μπορεί να ειπώθηκαν στην πατρική οικογένεια και να αφορούν το σύντροφο και αντίθετα, αναφορές σε προηγούμενες σχέσεις στοχεύοντας τη σύγκριση και ενισχύοντας ανασφάλειες, το φλερτ που μπορεί να δεχτήκαμε από έναν κοινό γνωστό ή στη δουλειά και άλλα τέτοια που μπορεί είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα να τονώνουν την προσωπική μας φιλαρέσκεια ή να ελαττώνουν τις ανασφάλειές μας , δεν είναι σε όλες τις σχέσεις διαχειρίσιμα από την άλλη πλευρά. Επιπλέον, μερικές φορές επειδή τα συζητάμε έχοντας συγκεκριμένες προσδοκίες, δε σημαίνει ότι όντως θα τις ικανοποιήσουμε.
Η επικοινωνία είναι το βασικό συστατικό για μία υγιή και ισορροπημένη σχέση , διαφέρει όμως από την απόλυτη αναφορά των όσων βιώσαμε, σκεφτόμαστε, νιώθουμε, εάν και εφόσον δε νιώθουμε την ανάγκη ή δεν είμαστε έτοιμοι να τα μοιραστούμε με το σύντροφό μας. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να διατηρούμε την ιδιωτικότητά μας κάποιες φορές και σε κάποια πράγματα.
Να θυμάστε:
Στην πορεία μιας μακροχρόνιας σχέσης μπορεί να μοιραστούμε πολύ περισσότερα πράγματα και να αποδειχτούν ωφέλιμα. Ο χρόνος και η ίδια η σχέση μας οδηγεί στο αν και πόσο αυτό-αποκαλυπτικοί θα γίνουμε – πάντα σε σχέση με τον εαυτό μας και όχι εις βάρος της σχέσης.
Ντόρα Μίνου
ΜΑ Κλινικής Ψυχολογίας
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια (ενηλίκων, ζεύγους & οικογένειας)
